Met enige verbazing heb ik mij de laatste tijd verdiept in het fenomeen weblogs. Ik werd daarbij getriggerd door twee gebeurtenissen: enerzijds merkte Schelte Meinsma op dat ik al enige tijd niets gepubliceerd had op mijn weblog, anderzijds werd ik geconfronteerd met reacties (hier en hier) in diverse weblogs op een congres waar ik aan heb deelgenomen over Digitale Bibliotheken, georganiseerd door Essentials.

Op Schelte reageerde ik met de grap dat ik ook even niets te melden heb en dat het wat mij betreft beter is niets te publiceren, dan te publiceren óm te publiceren. Ik vind het eigenlijk alleen aardig eigen spinsels te publiceren, al dan niet voorzien van relevante links ter onderbouwing of illustratie van mijn eigen verhaal.

De reacties van diverse deelnemers aan het congres vond ik schokkender. In eerste instantie dacht ik dat ik mij aangesproken voelde over de kwaliteit van het congres (en het bijbehorende boekje) en dat mijn ergernis daaruit voort kwam. Een secundaire reactie ligt dichter bij de waarheid: uit mijn analyse van de reacties bleek niet alleen dat sommige onwaar zijn, maar ook dat er sprake is van herhaling van zetten of een re-actieve houding. Maar ik wil dit stukje niet toespritsen op deze groep: ik heb het gevoel dat de meeste bloggers nauwelijks oorspronkelijke ideeën voor en/of structurele toevoegingen aan een discussie hebben, of zij publiceren deze vaak niet op het web.

Het lijkt erop dat Kevin Allison in 2005 gelijk had toen hij in een artikel in Financial Times zei: “Bloggers are an anti-establishment lot, and messages from big business are automatically suspect”. De reactieve houding die bloggers vanuit die rol veelal aannemen draagt natuurlijk zelden bij aan gesprek of zelfs innovatie, maar creeert eerder een hoge mate van onveiligheid in een ‘community’. Hierdoor slaan discussies dood, smoren ideeën in de kiem, durven mensen geen initiatief meer te nemen, etc.

Natuurlijk willen de meeste bloggers ook graag hoge scores op zoekmachines, bekend worden in een vakgebied, laten weten dat ze ook iets te melden hebben of hebben ze andere redenen om te publiceren. Maar weet de gemiddelde blogger ook hoe hij wil communiceren, met wie en op welke manier? Een suggestie van Tijn Touber in Ode geeft aanwijzingen voor andere manieren van communiceren dan die nu op de meeste blogs worden gebruikt. Ik gebruik deze verwijzing nu als een uitnodiging aan webloggers om constructief te communiceren, te laten zien dat zij in hun vakmanschap nieuwe tools gebruiken om hun meesterschap onder de knie te krijgen.

Zoals u weet, maak ik mij in artikelen en op dit weblog sterk voor een nieuwe economie, gebaseerd op elementen als het web, kennis, lol, samenwerken en prestatie met als belangrijke voorwaarden: veiligheid en vertrouwen. Ik stel daarin het individu centraal, waarbij ik er ook van uitga dat een professional wil werken aan zijn (of haar) eigen kennis en ontwikkeling, verantwoordelijkheid wil nemen voor het eigen werk, een sociaal netwerk wil onderhouden en zijn of haar kennis wil delen, zodat iedereen tot professionele (en persoonlijke) groei kan komen. De katalysator van dit proces is (de kwaliteit van) communicatie, ook in weblogs. Vakmanschap is meesterschap!