Wat een mooi woord voor een ondeugd: ressentiment wordt omschreven als de neiging van mensen om hun eigen onvermogen af te schuiven op een externe zondebok, als haat of wrok. Voorbeelden met huiveringwekkende consequenties te over in de menselijke geschiedenis en onze huidige samenleving, zoals te lezen in een boeiend stuk van Rob Wijnberg in nrc.next (2009). Ik plaats een dergelijk begrip graag in het kader van leiderschap en management. Ook in de professionele omgeving speelt ressentiment vaak een rol, ik denk daarbij aan opmerkingen, zoals bijvoorbeeld over falen van ‘het management’, de ICT’er die het proces niet begrijpt en die andere afdeling die altijd in de weg loopt. Rattengedrag dus.

Ressentimenteel gedrag straalt altijd af op de degene die het toepast, immers geeft diegene daarmee ook zijn onvermogen aan om sturing te geven of invloed uit te oefenen. In mijn optiek hoort bij leiderschap & management juist een professionele en fatsoenlijke houding wanneer het gaat om het onderhouden van relaties binnen en buiten de organisatie. Een houding waarin een professional verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen zaak, met respect voor de ander.